ای که دستت می رسد کاری بکن/ پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار
بیایید عهدی ببندیم. اگر احساس کردیم کاری از دستتمون بر میاد، بی تفاوت نباشیم. در هر زمینه ای. اگه ما پیشرفت سریع نداریم برای اینه که افراد قابل کنار کشیدن. برای اینه که انتظار داریم با کلی تشریفات ما رو ببرند برای اصلاح و پیشبرد امور و اگه خجالت نمی کشیدیم می گفتیم گوسفند هم باید قربانی بشه!
نخیر از این خبرا نیست. اگه شما به فکر نباشی هیچ اتفاقی نمی افته. افرادی که فقط حرف زدن بلدند می افتند جلو و حضور شما روز به روز کم رنگ تر خواهد شد. اتفاقی که داره همین امروز می افته... کسی دنبال شما نخواهد آمد. لابد می گید که ما چه کنیم وقتی کسی از ما کمک نمی خواد. ما چیکار باید بکنیم وقتی کمترین تلاش ما هم مورد توجه نیست.
باید اینو در نظر گرفت که هدف واقعا چیه. اگه همه اینطور ساده عبور کنن (که میکنند) وضعیت ببین چی میشه(که میبینیم!). باید محکم ایستاد. کسی که احساس میکنه میتونه اصلاحی انجام بده، باید اقدام کنه. افراد به میزان قابلیتشون مسولند. فرار کردن از مسولیت و راحت طلبی هنر نیست. بلکه ننگه!
این شرم آوره که بتونی به امت خودت، کشورت، وطنت، شهرت، محله ات یا خیلی ساده و روشن، خانواده ات کمک کنی ولی بی تفاوت باشی. هر کسی وظیفه داره که محیط مربوط به خودشو رو به سمت صلاح و بهبودی پیش ببره. دفتر کارش، خونه اش، گاراژ ماشینش، کارخونه اش، شهرش یا کشورش. هر کس با توجه به قدرتی که داره مسوله. در آخر احادیثی از معصومین آوردم که واقعیتهایی رو روشن میکنند:
پیامبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله فرمودند:
پیامبراکرم صلّى اللّه علیه و آله فرمودند: فقیهان و زمامداران.
در سکوت از دانش و حق خیری نیست، همچنانکه در سخن جاهلانه.
آنکه بی پروا از حق حمایت کند نزد مردم نادان پذیرای هلاکت شده است.
نادانتان در کار افزاید و دانایتان از کار گریزد!
ساده نگذریم. آیندگان در مورد ما قضاوت خواهند کرد، همانطور که ما.
با آرزوی روزی که همه ی ما سعادت اجتماعی رو اولین هدف زندگی مون قرار بدیم...
