یکی از مهم ترین چالش های پرواز، بویژه در هواپیماهای بزرگ و مسافربری، یخ زدگی بال در زمستان است. با تجمع بلورهای یخ بر روی سطح بال، علاوه بر ایجاد اختلال در عملکرد سطوح کنترل، شکل آیرودینامیکی بال تغییر کرده و بازده بال به شدت کاهش می یابد. برای اجتناب از این پدیده از روش های گوناگونی بهره برده می شود که مهمترین آنها عبارتند از:
- شیمیایی
- پنوماتیکی
- الکتریکی
- دمش هوای گرم
توضیحات بیشتر را در ادامه مطلب دنبال کنید.
- روش شیمیایی
در این روش با بکار بردن مواد شیمیایی مانع یخ ردن آب روی سطح بال می شوند. از جمله مواد بکار رفته عبارتند از: سدیم کلرید، پتاسیم کلرید و کلسیم کلرید.
- پنوماتیکی
در این روش هوا به داخل بالشتک هایی دمیده می شود و با تغییر شکل ناحیه ی مورد نظر، یخ شکسته شده و فرو می ریزد. به تصویر نشان داده شده دقت کنید. از آنجا که یخ زدگی بیشتر در لبه حمله بال رخ می دهد، این سیستم عمدتا در این ناحیه متمرکز است.
- الکتریکی
با کمک هیترهای الکترکی حرارت در لبه حمله بال افزایش می یابد و بدین ترتیب یخ زدگی رخ نمی دهد. این روش بیشتر در هواپیماهای کوچک و متوسط کاربرد دارد.
- دمش هوای گرم (Bleed Air)
پر کاربردترین روش که تقریبا در تمام هواپیماهای مسافربری تجاری بکار رفته است، دمش هوا گرم است. بویژه در هواپیماهای با موتور توربوفن کاربرد بیشتری دارد. معمولا از ردیف های ششم تا هشتم کمپرسور موتور، هوا نزدیک به 500 درجه از موتور گرفته شده و علاوه بر کاربرد در سیستم تهویه مطبوع، برای مبارزه با یخ زدگی بر قسمت زیرین پوسته ی بال دمیده می شود. با انتقال حرارت از قسمت زیرین پوسته به سطح آن، از پدیده ی یخ زدگی اجتناب می شود.
سید سعید میرقاسمی
